De voorbereiding, de start, het ongrijpbare verval... en de opstanding

Na de benodigde voorselectie trainingen en wedstrijden volgde meer en meer een definitief JO15-1 team, waarin een aantal verrassende nieuwe spelers werden gepresenteerd en de kans kregen om zich binnen een hoogste selectieteam te ontwikkelen. Dit hield tevens in dat een aantal voor deze lichting bekendere spelers een enorm teleurstellend bericht moesten ontvangen. Uiteraard ben ik mij daar voor de volle 100% bewust van en heb ik daar zeker pijn in mijn buik van. Wat ik doe is het kijken naar het huidige niveau van de speler, maar vooral en nog belangrijker, het te behalen niveau wat een nieuwe speler zou kunnen bereiken als hij in zo’n eerste team mee kan doen met rondom hem een hoger niveau spelers en alleen daarop baseer ik de keuzes, niet meer en niet minder.
Uiteindelijk zijn we begonnen met 15 spelers; 1 speler uit JO14-3, 2 spelers die terugkwamen uit JO15-1, 1 speler vanuit JO14-2 en 1 speler die werd doorgeschoven vanuit JO13-1, de rest vanuit JO14-1. Allereerst werd met elkaar duidelijk afgesproken, hoe we willen gaan spelen en met name werden de accenten gelegd op het druk zetten op balbezit tegenstander (fase A,B of C), waar en wanneer en met wie. Tevens werd er afgesproken om zoveel als mogelijk op de helft van de tegenstander te spelen, hoewel dat zeker niet altijd vanzelfsprekend is, door na de opbouw met de laatste linie rond de middenlijn te spelen en hierdoor ook de linies dicht op elkaar te houden bij balverlies. Door onze enorme snelle laatste linie (speciaal ook daarop mede geselecteerd) kon dit ook worden uitgevoerd. Een dergelijke wijze van spelen geeft enorm veel ruimte achter de laatste linie die kan worden gebruikt door de tegenstander, om b.v. de spitsen weg te sturen. Duidelijk was dat wij daarop zeer goed konden reageren om met onze snelheid dergelijke tegenaanvallen prima konden opvangen. Na enige prima oefenwedstrijden en trainingen waarin e.e.a. verder werd geperfectioneerd, zag het er steeds beter en gemakkelijker uit en werden de diverse accenten steeds beer op het veld zichtbaar.

De bekerwedstrijden waren een eerste test en ook daar bleek de progressie, b.v. tegen het sterke Saestum dat enige weken daarvoor nog kansloos met 6-1 werd verloren, kon nu met 1-1 worden afgesloten. Door een absolute teamprestatie werd het fysiek ijzersterke AS’80 aan de zegenkar gebonden en betekende het verdergaan in de beker via de sudden-death ronden.
Het absolute hoogtepunt was de eerste competitiewedstrijd tegen Spakenburg JO15-1 en dan met name de tweede helft. Het was absoluut genieten en alles waarvoor we hadden gewerkt in de afgelopen maanden kwam er op een geweldige wijze uit, volop complimenten van de diverse verstokte Quickers langs de lijn waren de opbrengst. Als trainer denk je dan echt van: "we zijn er zeker nog niet, maar dit ziet er zeer goed uit en voorlopig kan er zelfs nog meer progressie worden geboekt".
Dan komt het sterke Hooglanderveen voorbij in een uitwedstrijd en daar moet je gewoon met alle vertrouwen heengaan en heerlijk voetballend laten zien waar we met het team staan! In de eerste slappe 10 minuten sta je direct met 1-0 achter door een slordigheidje; hierna herstellen we ons enigszins en komen op de verdiende 1-1 ruststand. In de rust gewoon een heel reële en prima analyse met elkaar gemaakt en afgesproken wat beter moet, dus niets aan de hand... zou je denken, maar in de tweede helft zomaar zonder enige aanleiding, slaat de stress, onzekerheid en angst dusdanig toe dat zo'n 70% van de spelers nog maar 40% van hun kunnen behalen en het gehele team dondert als een kaartenhuis in elkaar, zomaar en voor iedereen z'n ogen. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik in 22 jaar jeugdtrainer nog nooit zo'n enorm verval heb meegemaakt zeker ook omdat het niet 1,2,3,4,5 spelers betrof maar veel meer. Ook de wissels die werden toegepast konden niet meer het verschil maken en werden we uiteindelijk met een flinke 5-2 terug naar Amersfoort gestuurd. Iedereen heeft dan zijn/haar mening klaar en dat mag ook, met adviezen als straftraining, bosloop, op hun flikker geven, alleen maar laten lopen, etc, etc, maar ik ben ervan overtuigd dat dit niet de oplossing is voor een groot deel van de spelers waarmee je dan juist het tegendeel bereikt en het alleen maar erger maakt. Natuurlijk praat je erover met de groep boven in de kamer en zet je op papier waarom die is ontstaan en wat we eraan kunnen doen, natuurlijk doe je dat en natuurlijk is het ook een keer prima om 'uit je dak te gaan' om te kijken of dat soelaas biedt, maar als je dat twee, drie keer per maand gaat doen dan is het effect volledig weg en denken de mannen: "oh God daar komt ie weer". In de trainingen zie je de enorm onzekerheid en slordigheid daarna terug en dat ook nog in aanloop naar de nummer 1 van de competitie Candia '66, maar hoop je dat toch het team een reactie afgeeft. Het kan natuurlijk nooit zo zijn ondanks dat deze ventjes in een enorme moeilijke puberleeftijd zitten van te voren bedenken, wij gaan er vandaag helemaal niks van bakken en ze bekijken het maar... op het moment dat je dat zou gaan denken ben je deze mannen volledig kwijt en ben je enorm ver van de werkelijkheid verwijderd!
Uiteindelijk was er wel degelijk een reactie te zien en stonden we binnen één minuut met een prachtige goal met 1-0 voor, dus dat gaf een prima gevoel, op het overigens zeer slecht gemaaide gras in Rhenen wat ook daardoor zeer stroef was (voer het niet aan als reden, maar opvallende dat het 6de tegelijkertijd op het prachtige kunstgras voetbalde). Het zag er uiteindelijk beter uit dan zeker de tweede helft tegen Hooglanderveen, er werd keihard gewerkt voor een goed resultaat en het was tot de laatste minuut spannend en meeslepend. Aan de zeer ongelukkige tegengoals zag je nog wel uiteraard de tik die was uitgedeeld vorige week en deze ontstonden dan ook door een paar enorme zeperds, helaas. Het uiteindelijke scoringsverloop van 0-1, 1-1, 2-1, 2-2, 2-3, 3-3 en vlak voor einde 4-3 geeft wel aan dat er, ondanks dat het niveau van een twee weken geleden nog ver weg is, er weer wat progressie inzit.
Nu zul je als trainer de ploeg weer volledig op de rails moeten gaan krijgen en met name het vertrouwen weer laten toenemen, om in ieder geval nog altijd de doelstelling van plek 1,2 of 3 te behalen wat recht geeft op de promotiepoule. Maandag een pittige training met heel, heel veel balcontacten, woensdag een oefenwedstrijd tegen Hierden om weer het gevoel terug te kunnen krijgen en terug te gaan naar de basis dingen als besproken in juli, augustus en zaterdag thuis tegen VRC, alwaar wij 'gewoon' weer de drie punten moeten kunnen gaan halen. Het hele uitgebreide verhaal van het wel en wee van een groep geweldige voetballers laat zien dat het vanaf de kant wel heel simpel is om te oordelen, maar als je niet de gehele week in en tussen de groep vertoefd, is en blijft het puur gissen en denken de oplossing te hebben, zonder enige vorm van bewezen effect. Ik blijf te alle tijden achter de groep staan, weet wat zij kunnen en zij ervoor doen en laten en weet 100% zeker dat we weer het schitterende voetbal gaan spelen wat wij in de voorbereiding, de beker en start competitie hebben laten zien.

Ben Planje